menu

O rasie Berneński Pies Pasterki


Bernusie są psiakami oddanymi swoim właścicielom, bardzo łagodne,  a zarazem gotowe bronić ich by nic złego im się nie stało. Ich rozmiary same odstraszają obcych, ale niema w nich ni krzty agresji, są idealnymi towarzyszami dla osób starszych i dzieci które obawiają się piesków. Ze względu na ich psychikę Bernusie to ostoje spokoju nie należą do ras brykających i nadpobudliwych.  Wolą truchtać niż biegać, wielką przyjemność sprawiają im również ciąganie wózków, sanek, stąd dobrze odnajdują się w rodzinach z dziećmi.

o rasie bernenski pies pasterski

Osobowość berneńczyków

Na pewno Berneńczyk jest psem wyjątkowym, co może nie być oczywiste przy tak dużej ilości ras jakie mamy dziś do wyboru. Prócz wyjątkowego wyglądu, przede wszystkim ma do zaoferowania przyjazne, spokojne usposobienie, zarówno wobec domowników i przyjaciół domu, jak również zwierząt. To nie oznacza że nie jest czujnym stróżem ani dobrym obrońcą, oznacza jednak że nie jest psem nie potrzebnie agresywnym. Cechy te są głeboko zakorzenione u tej rasy, czego przyczyną jest bez wątpienia sposób w jaki były użytkowane przez wieki. Wymagano od niego zarówno siły jak i delikatności. To sprawia, że jest psem czującym się świetnie w domu, wśród domowników, jako członek rodziny i "ciepły dywanik". Nie sprawia mu jednak najmniejszego problemu mieszkanie w kojcu na posesji, której musi pilnować, ostrzegać przed intruzami i z wypiętą piersią bronić terenu. To czyni z niego psa bardzo wszechstronnego, oraz łatwo dostosowującego się do różnych potrzeb i oczekiwań swego właściciela.

osobowosc

Historia rasy Berneńskiego Psa Pasterskiego

Berneński pies pasterski najprawdopodobniej pochodzi od mastifów, trzymanych przez rzymskie legiony jako psy bojowe. Wraz z nimi dotarły w rejon Alp, gdzie pilnowały zagród, ciągały wózki, pędziły bydło, dlatego ewoluowały zgodnie z potrzebami użytkowymi, jako psy wytrzymałe, pracowite, silne i odporne na zimno. Dopiero stosunkowo niedawno zyskały one współczesny im wygląd. Z czasem zapomniane, w końcu XIX wieku zagrożone były nawet wymarciem, jednak dzięki zaangażowaniu grupy miłośników tej rasy udało im się przetrwać.
W 1902 roku po raz pierwszy zaprezentowano ją na wystawie,
w 1907 roku powstał w Szwajcarii pierwszy klub tej rasy,
w 1908 roku została przyjęta nazwa berneński pies pasterski,
w 1913 roku szwajcarski Związek Kynologiczny uznał tę rasę.

historia rasy

Choroby Bernoli

Typowymi dla berneńczyków chorobami są:
dysplazja stawu łokciowego i biodrowego
nadwaga
entropium i ektropium
nowotwory
skręt żołądka i niedrożność jelit

Choroby

Badania Bernusiów

Wymaganymi przez Związek Kynologiczny w Polsce badaniami dla rasy berneński pies pasterski są:
test psychiczny
badanie na dysplazję stawu biodrowego

Badania

Wzorzec rasy

Berneński Pies Pasterski, Berner Sennenhund, Bernese mountain dog
Grupa FCI: II - Molosy Sekcja 3
Wzorzec rasy FCI nr 45

Wrażenia ogólne: długowłosy, trójbarwny, więcej niż średniej wielkości, mocny, ruchliwy, harmonijny i proporcjonalnie zbudowany.
Prawidłowe proporcje: stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia 9:10, zwarty nie długi.
Usposobienie i charakter: spokojny i posłuszny, lecz uważny, czujny i odważny w codziennych sytuacjach, w stosunku do zaufanych osób łagodny, pewny siebie i nie agresywny w stosunku do nieznajomych.
Głowa: mocna; mózgoczaszka widziana z profilu oraz przodu słabo wypukła, stop wyraźny ale delikatnie, prosta kufa średniej długości.
Nos: czarny.
Fafle(wargi): nie obwisłe i przylegające, czarne.
Uzębienie: kompletny, mocny zgryz nożycowy.
Oczy: ciemnobrązowe, w kształcie migdałów, z dobrze przylegającymi powiekami.
Uszy: trójkątne, lekko zaokrąglone, wysoko osadzone, średniej wielkości, w stanie spoczynku płasko przylegające.
Szyja: mocna, muskularna, średniej długości.
Klatka piersiowa: sięgająca do wysokości łokcia, szeroka, z wyraźnym przedpiersiem, w przekroju o szerokim owalnym przekroju.
Grzbiet: mocny i prosty w okolicy lędźwi szeroka i mocna.
Brzuch: nie podciągnięty.
Zad: zaokrąglony.
Ogon: puszysty, przynajmniej do stawu skokowego, w spoczynku zwisający, zaś w ruchu sięgający wysokości grzbietu lub lekko poniżej.
Kończyny przednie: szeroko ustawione, patrząc od przodu proste i równoległe.
Łopatka: długa, mocna, ustawiona ukośnie, tworząca wraz z ramieniem kąt lekko rozwarty, przylegająca i dobrze umięśniona.
Śródręcze: mocne, ustawione prawie pionowo do podłoża.
Łapy: krótkie, zwarte i owalne, palce dobrze wysklepione.
Kończyny tylne: patrząc z tyłu ustawione równolegle, nie za wąsko, śródstopie i łapy ustawione nie do zewnątrz i nie do środka, bez "wilczych pazurów".
Uda: dosyć długie, patrząc z boku tworzą z podudziem wyraźny kąt, szerokie, mocne oraz dobrze kątowane.
Staw skokowy: mocny, dobrze kątowany.
Chód: przestrzenny, dynamiczny lecz równomierny we wszystkich tempach, o swobodnym wykroku przodu i wydajnej pracy tyłu; w kłusie ruch kończyny prosty i równoległy.
Szata: długa, prosta lub lekko falista.
Umaszczenie: kolorem podstawowym jest głeboka czerń z nasyconym brązem podpalanym na policzkach, nad oczami, na wszystkich łapach i klatce piersiowej; białe, symetryczne znaczenia: na głowie (biała strzałka przechodząca na pysk), oraz umiarkowanie szerokie znaczenie od szyi do klatki piersiowej.
Pożądane: białe końcówki łap, oraz biały koniec ogona (latarenka).
Tolerowane: mały, biały znak na karku, oraz przy odbycie.
Wielkość: mierzona w kłębie:
Psy: wysokość w kłębie 64 - 70 cm (wzrost idealny 66 - 68 cm).
Suki: wysokość w kłębie 58 - 66 cm (wzrost idealny 60 - 63 cm).

Wady: Wszelkie odstępstwa od wzorca należy traktować jako wadę,
zaś jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.

nie dyskwalifikujące:
dyskwalifikujące: